De kaskwekerij “Zanjani Nezhad”, onder leiding van R. Zanjani Nezhad, is een van de grootste en meest succesvolle in het Saryagash-district. Maar niet alles bleek gemakkelijk en onmiddellijk.
Rustem Ismail oglu weet al van kinds af aan hoe moeilijk het is om in de glastuinbouw te werken.
Zoals veel families in het Saryagash-district, heeft er altijd een kleine kas op het erf gestaan, waarin ouders bloemen kweekten, zolang Rustem zich herinnert. Natuurlijk namen kinderen al op jonge leeftijd deel aan zowel wieden als drenken. Daarom, nadat hij volwassen was geworden en zijn eigen gezin had gesticht, zette de jongeman het familiebedrijf voort.
"In het begin gebruikten we ongeveer tien hectare boerderij voor een kas", zegt R. Zanjani nezhad. — Het werd gebouwd zodra Gorbatsjov toestemming gaf om deel te nemen aan ondernemersactiviteiten. Ik was toen een student, ik kwam mijn gezin helpen in de kas te werken. Wij, zoals velen, teelden bloemen: eerst rozen, en toen de aarde moe werd, schakelden we over op anjers en chrysanten. Ik nam bloemen mee naar Rusland en overhandigde ze in bulk. Tegelijkertijd deed hij ervaring op in zowel verkoop als productie. Experimenteerde, las, keek hoe anderen het doen. Later moesten we de bloemen in de steek laten, omdat ze uit het Westen kwamen en we niet konden concurreren, omdat er nieuwe variëteiten waren, nieuwe technologieën, een gevestigde logistiek.
In die jaren was integendeel alles gesloten. Toen werd besloten om over te stappen op de teelt van tomaten en komkommers. Het ging goed, er was een wens om uit te breiden. Het land was in die jaren goedkoop, ik kocht drie hectare en begon langzaam een nieuw bedrijf onder de knie te krijgen. Het was het tweeduizendste jaar. In het begin was het erg moeilijk, het was nodig om een tijdelijk onderkomen te bouwen om dicht bij het gekochte perceel te zijn. Er waren toen immers nog geen grenzen, dus dwaalden er constant buitenlandse runderen ons land binnen. Over het algemeen was het nodig om het licht aan te sluiten, de weg te brengen. Parallel zijn we natuurlijk in de kas blijven werken, want voor alles hebben we geld nodig."
Rustem begon al zijn opgedane ervaring toe te passen in een thuiskas op Nova Zembla. En tegelijkertijd bleef hij studeren. Grote schalen vergen immers veel inspanning en nieuwe kennis. Onderweg heb ik alles geleerd: land voorbereiden en leningen aangaan. Er zijn dus meer dan 20 jaar verstreken in het werken en het opdoen van nieuwe vaardigheden en ervaring, soms bitter.
“Ik heb de kassen twee keer verbouwd. Eerst ben ik hierheen verhuisd voor tien acres degenen die op het stuk grond stonden, daarna kreeg ik een preferentiële lening, kocht ik bouwmaterialen tegen een redelijke prijs van degenen die het bedrijf sloten, hun boerderij voltooiden en uitbreidden, - zegt de voorzitter van de serre boerderij. — Aanvankelijk leken deze kassen groot, en toen klanten grote volumes begonnen te bestellen, bleken ze ineens klein te zijn. Een belangrijke rol werd ook gespeeld door het feit dat we westerse technologieën hebben. Natuurlijk accepteerde niet iedereen ze meteen met een knal.
Toen buitenlanders bijvoorbeeld voor het eerst druppelirrigatie presenteerden, dachten we dat het niet zou werken op onze kleigrond. Tegelijkertijd had in die tijd traditioneel elke struik met zaailingen een gat. Het was noodzakelijk om door elke rij te gaan en water in het gat te gieten. Het was zwaar lichamelijk werk, bovendien kostte het veel tijd. Over het algemeen hebben we besloten om de innovatie uit te proberen en ervoor te zorgen hoe effectief deze is. Nu is het voldoende om de containers te installeren, eenmaal de slangen in rijen te leggen en water er doorheen te laten lopen. Daarom werden alle kassen geleidelijk voor hen herbouwd.
Dan waren er technologieën die de werking van verwarmingsketels verbeteren, wat het werk van stokers vergemakkelijkt. Dat wil zeggen, we begonnen constant enkele technologische innovaties te gebruiken en langzaam uit te breiden. Het was in deze tijd dat het inzicht kwam dat het tijd was om over te schakelen naar industriële kassen. Dus in 2013 ben ik begonnen met het bouwen van mijn eerste industriële kas. Nu hebben we al anderhalve hectare onder de knie.
Het is duidelijk dat er extra financiën nodig zijn om het volgende niveau te bereiken, want voor alles is geld nodig. Uiteraard proberen we dit weloverwogen te benaderen.
Zo is er speciale apparatuur nodig om een microklimaat in een kas te creëren. Er zijn bedrijven die een complete set leveren, maar het is erg duur, dus we assembleren dit systeem zelf en kopen alleen componenten. Met vallen en opstaan bereiken we het gewenste effect met minimale kosten. Maar je kunt natuurlijk niet zonder extra geld.
Onlangs kreeg ik voor de derde keer een preferente lening. Deze keer belden ze me zelf op en boden het aan voor verbouwing en uitbreiding tegen zes procent voor vijf jaar. Goed gedaan, zeer goede ondersteuning. We hebben tenslotte van alles. Soms kun je zeggen, het laagseizoen met groenten. We weten bijvoorbeeld niet wanneer, waar en hoeveel de dollar zal springen. Maar we hebben een film, druppelirrigatiesystemen, kunstmest - we kopen alles voor de valuta. Het komt voor dat het niet mogelijk is om producten tegen de verwachte prijs te verkopen. Over het algemeen zijn we niet bezig met de uitvoering. Wij zijn fabrikanten. Onze producten worden rechtstreeks uit de kassen in bulk gehaald en verzonden naar waar zij het winstgevender achten: over Kazachstan of naar Rusland.
Doordat nu veel mensen met groenten bezig zijn, vindt er seizoensgebonden overproductie plaats, zijn de grenzen om verschillende redenen gesloten of is er sprake van een pandemie. In het algemeen, als de zaken niet goed gaan, wat heeft het dan voor zin om de schuldigen te zoeken? Het is veel productiever om te zoeken naar nieuwe mogelijkheden voor ontwikkeling. Daarom, weg van groenten, neemt iemand aardbeien, iemand voor citroenen, en we hebben, nadat we ervaring hadden opgedaan, besloten om weer terug te keren naar bloemen. Om altijd de kans te hebben om te “uitzwemmen” is het immers nodig om te variëren: een deel van de kassen laten we onder groenten staan en een deel met bloemen. Rozen geplant. Ik denk dat het zal werken. Er zijn nu problemen in Nederland. Tegen de achtergrond van het Russisch-Oekraïense conflict is gas veel duurder geworden en is het voor hen onrendabel geworden om bloemen te kweken. Misschien zullen daar nog geen landingen zijn, maar onze omstandigheden zijn goed. Daarom hebben we dit jaar besloten om één kas over te hevelen naar bloemen.
We zijn van plan om elk jaar één kas over te zetten naar bloemen, misschien is dit een goede uitweg. Bovendien is alles verbeterd met logistiek, zijn er nieuwe technologieën verschenen en kunnen nieuwe Nederlandse rassen zonder problemen worden gekocht. De volumes groeien. Binnenkort is het tijd om de boerderij te verdelen, want ik heb uit ervaring geleerd: een of twee hectare is genoeg voor een gezin, anders komt er geen rendement uit kassen. Ik weet dat sommige mensen drie of vijf hectare hebben, maar wat heeft het voor zin als de efficiëntie niet meer hetzelfde is, er is geen manier om de arbeiders te controleren, de juiste omstandigheden te creëren.
Bovendien, als een grote boerderij zinkt, is het al heel moeilijk om deze te redden, zoals de Titanic. Veel ingewikkelder dan een kleine. We variëren dus. Vooral omdat we problemen hebben met arbeiders. In het seizoen hebben we er veel van nodig, en in het laagseizoen zijn ze overbodig, dus we huren ze alleen in voor tijdelijk werk. Maar als ze naar huis zijn gestuurd, kan het heel moeilijk zijn om ze weer op te halen als de tijd daar is. Daarom is het noodzakelijk om alles zo te berekenen dat er altijd vraag is naar werknemers, dat wil zeggen dat ze permanent met ons samenwerken. Om dit te doen, moet je verschillende gewassen planten, rekening houden met de timing van hun vegetatie, oogsttijd. Dan zullen de mensen in de kas altijd bezig zijn, wat betekent dat er niet hoeft te worden ingehuurd en vervolgens ontslagen.
Voor een succesvolle ontwikkeling is natuurlijk ook staatssteun in de vorm van 'lang' geld van groot belang. Ja, de staat probeert ons dergelijke steun te bieden, maar naar mijn mening is het nog niet genoeg. We hadden subsidies, maar die zijn een paar jaar geleden stopgezet. In ruil daarvoor beloofden ze preferentiële leningen voor zeven jaar met twee jaar vakantie, zodat we tijd hadden om weer op de been te komen. Het was 2018. Destijds was ons dergelijke steun beloofd, werden subsidies stopgezet en werd er geen concessionele lening tegen overeengekomen voorwaarden verstrekt. Helaas worden alle beslissingen aan de top genomen. We zien niet eens agenten die zich om ons moeten bekommeren.
Ik ben van mening dat in al deze kwesties de beslissende stem in de eerste plaats de aim van het plattelandsdistrict moet zijn, die ons allemaal heel goed kent: wie is een harde werker, wie zal de lening zeker terugbetalen en wie zou dat niet moeten zijn? vertrouwd. Het is het dorp Akim die een lijst moet maken van aanvragers van staatssteun. Helaas is de akim van het platteland nu helemaal niet bij dit proces betrokken. En degenen die de fondsen verdelen, zijn zo ver van ons verwijderd dat ze geen idee hebben aan wie het publieke geld wordt verdeeld.
Een ander probleem is de continuïteit. Ja, we hebben in de loop der jaren een schat aan ervaring in de glastuinbouw weten op te bouwen, maar jongeren willen het stokje niet overnemen. En dat allemaal omdat de staat nog geen echte steun heeft geboden om veelbelovende jonge mannen en meisjes in het dorp achter te laten.
Ik heb bijvoorbeeld twee zoons van wie ik alles heb geleerd, maar geen van beiden wil het familiebedrijf voortzetten. Maar het was mogelijk, nadat ik mij als garant had aanvaard, om hen startkapitaal van de staat te geven voor de bouw van een huis en bedrijfsontwikkeling. Daar profiteert immers iedereen van, aangezien ze al een agronomische opleiding en ervaring hebben. Ze zouden enorme voordelen kunnen opleveren door hun producten op de markten te leveren en zo de economie te stimuleren.
Maar helaas, deze kwestie is nog niet uitgewerkt in het land en, zoals de meesten, zullen ze naar de steden gaan op zoek naar een beter leven, zonder hun kennis en vaardigheden thuis toe te passen. En na jaren zal ik ofwel mijn bedrijf moeten verkopen of kassen moeten verhuren, aangezien er niemand is om mijn bedrijf aan over te dragen."
R. Zanjani nezhad betreurt ook dat er geen planning meer is in de landbouw. Als boeren van tevoren wisten welke gewassen in elk landbouwseizoen de voorkeur hadden, zou er geen teleurstelling zijn over overproductie.
"Soms planten we hetzelfde gewas en dan moeten we, vanwege de overvloed op de markt, onze goederen tegen een lage prijs verkopen", zegt Rustem. – Daarom zou het goed zijn als bijvoorbeeld het dorp Akim een dergelijke planning zou overnemen. Geholpen om te verspreiden: aan wie en wat te groeien, om niet te verliezen. Over het algemeen hebben we nog steeds veel problemen… Ik hoop dat ze allemaal geleidelijk hun oplossing zullen vinden.”
Maar welke moeilijkheden zich ook voordoen, het werk in het complex stopt niet.
Tegenwoordig winnen komkommerzaailingen aan kracht in de gesloten grond van de boerderij "Zanjani Nezhad". Over 20 dagen begint de oogst, die tot eind december zal duren. Dan komen er tomaten voor in de plaats, die begin april klaar zullen zijn. En parallel groeien rozen in een andere kas. Rustem is van plan om op 8 maart vrouwen mee te plezieren.
Een bron: https://yujanka.kz